Op naar het noorden

Helaas kreeg ik de foto's van het gletsjermeer niet geplaatst bij het vorige verslag. Daarom die foto's nu. Mount Cook is met zijn 1754 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. En dat is hoger dan de hoogste berg van Australië, vertelt Possum (onze chauffeuse) vol trots. Dat je het even weet. Dat is een duidelijke strijd hier, het Nederland-Duitsland van Down Under. Ze hebben veel gemeen en zijn een beetje samen tegen de rest van de wereld maar waag het niet ze als één te zien. En terecht want er zijn zo veel verschillen.

Om Jan en Amy (broer en schoonzus, voor wie ik eigenlijk aan deze kant van de aarde ben) maar te beledigen. Ik vind Nieuw Zeeland wel veel mooier. Het is wellicht ook minder anders dan Australie. Maar vooral die bergen, het groene, de geologische verschijnselen als vulkanen en aardbevingen. Het land is echt intrigerend en je voelt je zo klein, zo nietig naast al die grote natuurkrachten. Dat had ik ook wel in de woestijn in Australië, maar verder vind ik de droogte in Australië niet zo mooi. En dan voldoe ik aan alle verwachtingen. Je hoort vaak dat Nederlanders beter eerst naar Australië kunnen gaan, want ze vinden Nieuw Zeeland mooier. Klopt dus! Het andere grote verschil is dat in Nieuw Zeeland in de natuur geen dieren zijn die een bedreiging voor ons als mensen vormen. Je kunt rustig je schoenen buiten laten staan. Da's in Australië absoluut niet zo. En dit bedenk ik me allemaal als we weer onderweg zijn van het prachtige Mount Cook naar Rangitata. Lekker muziekje aan, Bon Jovi zingt It's my life. En dat is precies zoals ik me nu voel! Geweldig om op maandagmorgen om 9 uur gewoon zo door dit land te toeren!

Na een vrij slechte nacht (te dunne matras, te warme kamer, snurkende kamergenoot) ben ik eigenlijk wel goed te pas de. Nog even laatste kiekjes van Mount Cook in de zon en dan gaan we weer verder. De bus zit helemaal vol. We rijden wederom om het meer heen om nu highway 8 verder af te rijden richting Christchurch. Na een stop bij Lake Tekapo gaan we richting Geraldine. Onderweg zien we nog een berg, Mount Edward, waar veel sterrenwachten zijn van verschillende landen. Het is de meest heldere plek op het zuidelijk halfrond om sterren te kijken. We rijden door, want het is vroeg in de ochtend, maar daar zou ik best een nachtje in de observatietoren willen doorbrengen. In Geraldine kunnen we eten voor 's avonds kopen, want ons hostel is weer 'pretty remote'. Een deel gaat raften dus die verlaten de bus. Wij doen boodschappen en ik duik even een kerkje in. In ieder land ga ik altijd even voor zo'n rustmomentje. Ik brand dan ook altijd een kaarsje en denk aan mijn reislustige tante, mijn moeders tweelingzus, die ook over de wereld zwierf. En vorig jaar hadden we op deze dag de begrafenis van opa.

We rijden verder en droppen nog wat mensen voor paardrijden. Wij gaan door naar Rangitata, waar we logeren in een raftinglodge. Ze hebben daar stapelbedden van drie etages. De begane grond is bezet dus ik confisqueer een bed op de eerste etage. Dat is hoog genoeg voor mij. Ik raak aan de praat met Possum en leer haar echte naam, Cathy Osterman. Haar opa was een Duitser. Erg leuk om alle verhalen te horen achter het leven van gids en chauffeur. Zwaar leven maar wel veel vrijheid. We hebben verder niet veel te doen, er is geen WiFi en zelfs geen bereik. We hebben weer een bbq samen, dus ik hoef ook niet te koken. Ik ontmoet Dineke, die vrijdag teruggaat naar Nederland en niet kan wachten tot ze weg mag. Ze werkt ook en is 9 weken vrij van haar werk, maar is nu wel klaar met dit reizende leven. Vrijdag mag ze weg dus het duurt niet lang meer. Leuk om weer even Nederlands te praten en veel herkenning bij elkaar te hebben over het reizen. Leuk maar ook zo vermoeiend om weer iedere dag in te pakken en verder te gaan.

De volgende morgen rijden we om 7 uur weg, dus om 6 uur op! Het is pikdonker en iedereen pakt stil zijn spullen. Ff eten en gaan. Het is wel mooi om het weer dag te zien worden. Veel mensen slapen maar ik zie graag de dag ontwaken. We hebben haast want we moeten voor 9.30 uur op de luchthaven van Christchurch zijn om mensen te droppen maar ook om de bus te ruilen want hij is na een lange zomer erg toe aan zijn onderhouds- en servicebeurt. Possum heeft er de vaart goed in maar ik zie dat ze nooit te hard rijdt. Ze rijdt veiliger dan ik altijd dacht. En we zijn om half 10 in Christchurch. Dus dat is goed gedaan.

Wat een bizar gezicht is, is dat alles daar nieuw is. Dat komt door de aardbevingen van 2009 en 2010. Was bij de eerste nog alleen schade, bij de tweede vielen ook 150 doden. Veel in het centrum van Christchurch is ingestort. We komen er niet maar ik heb wel foto's gezien. Ook hostels waar reizigers zoals ik sliepen. Dat geeft wel een bizar gevoel. In de gebieden waar wij rijden is alles weer nieuw en opgebouwd. Ongelooflijk raar. Het ziet er zo mooi uit, maar het is zo'n afschuwelijke reden. Stray, de maatschappij waar ik mee reis, mijdt dus al drie jaar deze stad als overnachting want er zijn niet genoeg plekken om te logeren. Dus ze kunnen een bus met 30 reizigers zeker niet hebben. Je hostel in Christchurch moet je echt op tijd regelen. Verder is er veel werk voor aannemers, schilders en loodgieters. Er moet echt heel veel ge- of herbouwd worden. Dus wie wil.....

Wij laten reisgenoten achter en nemen afscheid van mensen waar ik al drie weken mee reis. Twee zie ik waarschijnlijk terug op het vliegveld in Auckland want we vertrekken ongeveer te gelijk. Da's altijd leuk. Ik ga verder met Maja, Liz en Nora naar Kaikoura. Het is bewolkt en na een goede reis zijn we ook op tijd voor het Wahle Watching. Ik ga walvissen kijken. Super gaaf. Ik heb er al een keer een gezien bij Byron Bay in Australië op hele grote afstand. Nu ga ik ze als het goed is van dichtbij zien. Hier in Kaikoura zijn dicht op de kust niet alleen bergen op het land maar ook voor de kust ligt een 'diep' gebergte. Zie de foto. Daar zitten de walvissen graag en komen zo af en toe aan de oppervlakte. En dan zijn wij daar om ze te kieken...

We varen de zee op en al gauw zien we een fontein van water. Dus tijd om te stoppen en fototoestellen in de aanslag te hebben. Geweldig gezicht. Het is de Sperm Whale en hij is 18 meter lang. Net zo lang als onze boot... We kunnen foto's maken tot een vogel op de rug van walvis landt. Hij blijkt een hele gevoelige huid te hebben dus hij maakt zich uit de voeten. Met een sierlijke boog maakt het lompe beest een duik in het water en wij kunnen nog net zijn staart op de gevoelige plaat vastleggen. Dit verhaal herhaalt zich een half uur later nog een keer. Verder zien we de Huskydolfijnen. Super snelle en beweeglijke dolfijnen, die als een malle door het water buitelen en ook nog salto's maken. Geweldige beesten. Verder zwemmen er andere de dolfijnen en een zeehond om de boot. En we zien de Albatros nog, de grootste zeevogel hier. We krijgen deze middag alle opties van seewildlife voorgeschoteld! Een mooie middag ondanks het bewolkte weer. Op de terugweg doen we wat inkopen en checken in bij ons hostel. Dan maakt Maja uit Slovenië een heel lekker soort luchtige pannenkoek/ei met appel. Recept van haar Italiaanse-Sloveense grootmoeder. We proeven met zijn allen en het is heerlijk. Andere zitten een bijzonder soort fruit te testen en ook dat wordt gedeeld. Een Franse jongen heeft zelf schelpdieren opgedoken en bereidt ze zelf. We bekijken vol bewondering hoe hij het klaar maakt. Het is wat taai geworden,zegt hij dus we besluiten niet te proeven.:-) Zo zitten we nog lang in de keuken te praten. Erg gezellig om zo uit alle landen mensen te ontmoeten en toevallig ook weer Nederlanders te spreken die zelf op pad zijn.