Eindelijk, de Bridge Climb!!
Door: Lummieke IJmker
Blijf op de hoogte en volg Lummieke
29 Mei 2015 | Australië, Sydney Central Business District
Het was zeven jaar wachten, maar eindelijk was het dan zover. Terug in Sydney na zeven jaar om nu wel de Harbour Bridge te beklimmen. In 2008 was het er niet van gekomen, omdat ik een open wond aan mijn been had, opgelopen in Kakadu National Park. In de tropen dus. Ik was er toen echt ziek van, letterlijk en figuurlijk. En dus ook dat de klim niet doorging.
Maar nu, na een mooie treinreis van 11,5 uur, was ik weer in Sydney. Jan en Heloise brachten me weg naar Southern Cross Station en zelfs tot in de trein. De treinreis was lekker ontspannen. Lekker lezen, mailtjes opruimen, lijstjes maken van plannen en ideeën en mijmeren. Dat laatste lukte prima, want we reden door de bergen en kwamen door allerlei plaatsen. Even voor 8 uur 's avonds waren we dan in Sydney. Op het perron zag ik mijn hostel al, de WHA Sydney Central. Inchecken en naar mijn kamer. Ik had een kamer voor mezelf genomen.
Ik was maandag vroeg wakker. Een Aziatisch gezin in de kamer naast mij was er vroeg bij, dus ik ook. Beetje gelezen en gedraaid. Voelde me niet helemaal lekker. Toen maar eens naar de keuken ontbijt maken en daarna boodschappen doen. Spits was al bijna voorbij. Wat een knijterdrukke stad is dat. Boodschappen gedaan, buskaartjes gekocht en kaartje voor musical Les Miserables gekocht. Tip van Jaap en Veerle en er waren nog kaartjes! Weer even op bed gaan liggen en toen weer twee uur geslapen. Daarna mezelf naar Circular Quay gesleept en daar rond gekeken maar ik werd eerder misselijk van dan beter. Broodje gegeten en daarna voelde ik me wat beter. Vervolgens de startlocatie voor de Bridge Climb voor de volgende dag opgezocht en wat gewandeld naar het Opera House en door de botanische tuin. Opera House blijft een gaaf gebouw, van welke kant je ook kijkt.
Dinsdag was D-day! De Bridge Climb was finale there! 's Morgens eerst nog een leuk gesprek met een Braziliaanse dame uit zo bleek België. We hadden oogcontact en ze zei tegen me dat ze dat zo fijn vond. Niemand maakte contact in het hostel en dat miste ze. Ze was met haar man daar, maar ze had haar ribben gebroken. Dus bleef ze veel achter en dan had ze maar weinig aanspraak. Gezellig gekletst en ze bleek ook nog Nederlands te kunnen. Daarna wat in een shoppingmall geneusd en twee paar mooie AllStars gevonden. Het tweede paar was voor de helft van de prijs en die ene waren de nieuwe rode kleur, die helemaal passen in mijn kleurenwaaier.
En toen was het moment daar. Aanmelden en dan ga je het traject in. Introductiefilmpje, vragenlijst invullen. Extra gesprekje over d diabetes en of ik goed ingesteld ben. Dan pak aan, band om je middel waarmee je gezekerd wordt. Muts, zonnebril, petje en pakketje aan je band of pak vast. In dat pakketje zit een parachute, legt de gids uit. Daar krijg ik het toch wel ff warm van. Parachute? " Ja, het waait hard vandaag en als je toch onverwacht valt, moet je aan het koortje trekken en gaat je parachute uit. Wel meteen trekken, want je hebt maar vijf seconden." Oke... Ik kijk de andere aan en die kijken ook een beetje geschrokken, zeg maar.
We zijn met drie mensen en onze gids. Amy en Alistair uit Perth zijn samen met mij de groep. Amy komt uit Sydney en is voor Alistair naar Perth verhuisd. Maar nu laat zij hem een paar dagen haar geboorteplaats zien. Dan begint de echte klim. Via allerlei looppaden en gezekerd aan een rails gaan we eerst naar de pyloon van de brug. We klimmen en klauteren over allerlei staal en dan komen we bij het echte stijgpunt. Als we die beklommen hebben, geeft de gids aan dat we dat pakketje nu ook vast kunnen opentrekken, want daar zit onze jas in. Die hebben we waarschijnlijk meer nodig dan de parachute. Beetje opgelucht lachje van allemaal en meteen trekken we onze jas aan. Het is heerlijk weer, 19 graden, maar op 131 meter hoogte boven het zeegat is die jas wel fijn. Langzaam stijgen we in de volle zon en gaan richting het hoogste punt. Je mag zelf geen foto's maken, dat doet de gids. Dus overal hebben we stops en maken ze de welbekende kiekjes: met het Opera House, de brug zelf en de avondspits. Geweldig! Voor deze belevenis is het woord Awesome uitgevonden. Wat gaaf om zo hoog zo ver te kunnen kijken! We steken op het hoogste punt de brug over en zeggen de afdaling weer in. Genieten genieten genieten. Drie uur later zijn we weer. Fantastische belevenis!
's Avonds ga ik nog naar het theater en zie ik de musical Les Miserables. Ook mooi. Doodmoe maar heel tevreden ga ik slapen!
Maar nu, na een mooie treinreis van 11,5 uur, was ik weer in Sydney. Jan en Heloise brachten me weg naar Southern Cross Station en zelfs tot in de trein. De treinreis was lekker ontspannen. Lekker lezen, mailtjes opruimen, lijstjes maken van plannen en ideeën en mijmeren. Dat laatste lukte prima, want we reden door de bergen en kwamen door allerlei plaatsen. Even voor 8 uur 's avonds waren we dan in Sydney. Op het perron zag ik mijn hostel al, de WHA Sydney Central. Inchecken en naar mijn kamer. Ik had een kamer voor mezelf genomen.
Ik was maandag vroeg wakker. Een Aziatisch gezin in de kamer naast mij was er vroeg bij, dus ik ook. Beetje gelezen en gedraaid. Voelde me niet helemaal lekker. Toen maar eens naar de keuken ontbijt maken en daarna boodschappen doen. Spits was al bijna voorbij. Wat een knijterdrukke stad is dat. Boodschappen gedaan, buskaartjes gekocht en kaartje voor musical Les Miserables gekocht. Tip van Jaap en Veerle en er waren nog kaartjes! Weer even op bed gaan liggen en toen weer twee uur geslapen. Daarna mezelf naar Circular Quay gesleept en daar rond gekeken maar ik werd eerder misselijk van dan beter. Broodje gegeten en daarna voelde ik me wat beter. Vervolgens de startlocatie voor de Bridge Climb voor de volgende dag opgezocht en wat gewandeld naar het Opera House en door de botanische tuin. Opera House blijft een gaaf gebouw, van welke kant je ook kijkt.
Dinsdag was D-day! De Bridge Climb was finale there! 's Morgens eerst nog een leuk gesprek met een Braziliaanse dame uit zo bleek België. We hadden oogcontact en ze zei tegen me dat ze dat zo fijn vond. Niemand maakte contact in het hostel en dat miste ze. Ze was met haar man daar, maar ze had haar ribben gebroken. Dus bleef ze veel achter en dan had ze maar weinig aanspraak. Gezellig gekletst en ze bleek ook nog Nederlands te kunnen. Daarna wat in een shoppingmall geneusd en twee paar mooie AllStars gevonden. Het tweede paar was voor de helft van de prijs en die ene waren de nieuwe rode kleur, die helemaal passen in mijn kleurenwaaier.
En toen was het moment daar. Aanmelden en dan ga je het traject in. Introductiefilmpje, vragenlijst invullen. Extra gesprekje over d diabetes en of ik goed ingesteld ben. Dan pak aan, band om je middel waarmee je gezekerd wordt. Muts, zonnebril, petje en pakketje aan je band of pak vast. In dat pakketje zit een parachute, legt de gids uit. Daar krijg ik het toch wel ff warm van. Parachute? " Ja, het waait hard vandaag en als je toch onverwacht valt, moet je aan het koortje trekken en gaat je parachute uit. Wel meteen trekken, want je hebt maar vijf seconden." Oke... Ik kijk de andere aan en die kijken ook een beetje geschrokken, zeg maar.
We zijn met drie mensen en onze gids. Amy en Alistair uit Perth zijn samen met mij de groep. Amy komt uit Sydney en is voor Alistair naar Perth verhuisd. Maar nu laat zij hem een paar dagen haar geboorteplaats zien. Dan begint de echte klim. Via allerlei looppaden en gezekerd aan een rails gaan we eerst naar de pyloon van de brug. We klimmen en klauteren over allerlei staal en dan komen we bij het echte stijgpunt. Als we die beklommen hebben, geeft de gids aan dat we dat pakketje nu ook vast kunnen opentrekken, want daar zit onze jas in. Die hebben we waarschijnlijk meer nodig dan de parachute. Beetje opgelucht lachje van allemaal en meteen trekken we onze jas aan. Het is heerlijk weer, 19 graden, maar op 131 meter hoogte boven het zeegat is die jas wel fijn. Langzaam stijgen we in de volle zon en gaan richting het hoogste punt. Je mag zelf geen foto's maken, dat doet de gids. Dus overal hebben we stops en maken ze de welbekende kiekjes: met het Opera House, de brug zelf en de avondspits. Geweldig! Voor deze belevenis is het woord Awesome uitgevonden. Wat gaaf om zo hoog zo ver te kunnen kijken! We steken op het hoogste punt de brug over en zeggen de afdaling weer in. Genieten genieten genieten. Drie uur later zijn we weer. Fantastische belevenis!
's Avonds ga ik nog naar het theater en zie ik de musical Les Miserables. Ook mooi. Doodmoe maar heel tevreden ga ik slapen!
-
29 Mei 2015 - 16:31
Tak:
Je bent gestoord! Ik bedoel, leuk voor je :)
Weer fit nu? -
29 Mei 2015 - 19:58
Inge:
Heerlijk om te lezen! Welcome to the BridgeClimbClub -
29 Mei 2015 - 22:05
Jeanet Kleine:
Wat ben jij een bikkel zeg, voor geen goud ga ik dat doen.
Petje af, geniet nog lekker en niet ziek worden
Groetjes
Jeanet -
01 Juni 2015 - 09:56
Alexandra:
Het klinkt waanzinnig gaaf! Diep respect -
01 Juni 2015 - 10:01
Mama Anny:
Lieve Miek,
't Is maar goed dat jullie op ons voor waren wat tijd betreft want dit had ik Echt niet willen weten!
Had je mij om toestemming gevraagd had ik je dit als "rechtgeaarde" moeder,domweg verboden :-(.
Achteraf denk ik dat het een waar avontuur is maar zelf ....nou eh....liever niet !
heel veel liefs,
mama Anny. -
01 Juni 2015 - 10:13
Rob Van Schooten:
Goed dat je het gedaan hebt! Lijkt me een fantastische ervaring. Je zou absoluut spijt krijgen als je deze kans niet had benut. -
03 Juni 2015 - 18:27
Bernadet:
Lummieke,
Ik zou zeggen: dit is het hoogtepunt van de reis, beter wordt het niet. Je mag weer terug naar Nederland. Of ze moeten een ruimtereisje aanbieden vanuit Sydney...
Blij dat alles goed verlopen is en je je 'parachute' niet nodig hebt gehad (en dat je gelukkig weer fit was). -
03 Juni 2015 - 18:33
Bernadet:
NB: op de foto's lijkt het net of je een enorme achtbaan beklimt, met zo'n tandrad in het midden en vlaggen op de top. Gelukkig heeft deze geen loopings... -
04 Juni 2015 - 21:53
Stoffer:
Te gekke foto's, Lu!
Ik doe het je zo nog niet na! Leuk, om het zo mee te beleven.
Tot binnenkort life !...
-
06 Juni 2015 - 14:30
Manny & Jan Vos:
Hallo Lummieke,
Die Lummieke is een waaghals. Vijf seconden de tijd om aan het touwtje te trekken.
En wanneer je misgrijpt? Nou ja, allemaal goed voor adrealinevorming.
Een groet van
Manny & Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
