Slapen bij de vuurtoren
Blijf op de hoogte en volg Lummieke
06 Juni 2015 | Australië, Wilsons Promontory
Zaterdagmorgen vertrek ik samen met Cecile en Viola richting Wilsons Promontory National Park. Viola is een Nederlandse dame van begin 50 die sinds 1,5 jaar in Melbourne werkt in het lab van Georg. Ze is een buitengewoon deskundig technician in microscopy. Ze wordt over de hele wereld gevraagd om microscopisch onderzoek te doen. Ze is voor in ieder geval drie jaar in Australië, maar iedereen hoopt op een langer verblijf. Interessante en zo blijkt een leuke dame om als gezelschap mee te hebben.
Viola is er al op tijd en als we ingeladen zijn, rijden we de stad uit. Dat duurt wel een uurtje. We doen nog ergens de laatste boodschappen en dan kunnen we afzakken in zuidelijke richting. We gaan overnachten in Cape Liptrap. We hebben een prachtig huis, letterlijk aan de kust. Daar slapen we een nachtje om op tijd richting Wills Prom te kunnen, want ons wacht een pittige wandeling.
Onderweg stoppen we nog in Tooradin en dat blijkt toevallig een mooie stopplaats. Er is een groot mangrovebos en een heerlijk luchplekje. Cecile doet nog een powernap voor we doorrijden naar ons mooie huis. Daar aangekomen installeren we ons. Dan is het tijd om nog even een wandeling te maken. Het wordt er een van twee uur met een prachtige zonsondergang aan zee. Er hopt zelfs een kangaroo op onze route. We kunnen de limestone helaas niet bereiken, omdat het al vloed is. Maar wat is het hier genieten om de hoek van Wills Prom.
De volgende ochtend hebben we ook een mooie zonsopkomst en al uitzocht op de Prom. We vertrekken naar het park en rijden het park in tot Tidal River. Daar houdt het op en nemen we de benenwagen. En alles op onze rug wat we verder nodig hebben. Het is voor mij de eerste keer dat ik met bepakking wandel en das best spannend, ook in combi met de diabetes. Zodra we klaar staan, begint het te regenen dus we kunnen meteen de regenbroek aan. Dat is ook voorspeld, dus we zijn voorbereid. Dan volgen 24 bijzondere kilometers. Via twee baaien en een duinpad komen we op de Telegraph Road. Deze weg kun je volgen tot 6 km voor de vuurtoren. Daarna moet alles gelopen worden. Verder vliegt er twee keer per jaar een helikopter, om dinge te brengen. Deze weg volgen we en dat is echt pittig. Ontzettend stijl klimmen en ik krijg een dipje. Ik blik niet genoeg gegeten te hebben. Niet eens een hypo. Ik zie het ff helemaal niet meer zitten, want we hebben dan nog maar net de helft gehad. Maar gelukkig krijg ik na een flinke hap de slag weer te pakken. We klimmen en dalen en dan gaan we het laatste bospad op. En zien we opeens op een uitstekende rots de vuurtoren staan! Het licht is al aan en het begint al donker te worden. We beginnen aan de laatste 3 kilometer. Dan dalen we af naar de smalle oversteek van het schiereiland. Nog 800 meter te gaan en een hele steile klim en dan zijn we er! Pittig, maar prachtig om aan het eind van de wereld aan te komen. Het is de meest zuidelijke nederzetting op het vaste land van Australië. Vroeger kon je hier doorlopen naar Tasmanië. Toen de zeespiegel nog wat lager was :-)
We vinden de vuurtorenwachter alias de parkranger Graham. Hij had niet gehoord dat we nog zouden komen, wat wel een beetje kwalijk was. Niemand was ons gaan zoeken als we niet kwamen opdagen. Maar goed. We zien een aantal wombats. Wat een mologe beesten! Kleiner als een wildzwijn, maar even massief. Het begint weer te regenen en we gaan snel ons huisje binnen. Daar verblijven al twee Australiërs, die om 14 uur via een kortere route waren aangekomen. Snel douchen en warme en vooral droge kleren aan. Mijn regenjas bleek namelijk helaas niet naar behoren te functioneren en we hadden meerdere buien onderweg. Ook met hagel. We maken een lekkere pan pasta en eten bij de kachel. De rest van de avond kletsen we met onze Australiërs, die al veel van Europa hebben gezien. Dat is gezellig. Om 22 uur gaan we knock out onder de wol.
Omdat we maandag nog wat langer gingen lopen, stonden we op tijd op en kregen nog een rondleiding van Graham over het terrein en in zijn kantoor. Fantastisch wat een view! Het zal je werkplek maar zijn. Weer genieten van een fantastische zonsopkomst en buien, die we aan zagen komen over zee en die passeerden zonder dat wij er nat van worden. O ja, het waaide nog steeds wel ontzettend hard. Het had de hele nacht gestormd. Het was ook een stuk kouder dus gingen we uit de wind via de oostkant van het schiereiland (Waterloo Bay) terug naar Tidal River. Een fantastische wandeling met klimmen en dalen aan het begin en een geweldig uitzicht terug op het schiereiland van de vuurtoren. Eenmaal bij de baai klommen we landinwaarts via een plankenpad door een moeras. Toen we over het hoogste punt heen waren, zagen we de zee aan de andere kant weer. Via de Telegraph Road gingen we nu naar Mount Oberon Saddle Carpark. Omdat we niet een hoog tempo hadden, wilden we bij donker niet over kleine weggetjes hoeven klimmen en klauteren. Dat betekende extra kilometers, maar dan wel veilig lopen. Zo gezegd zo gedaan. En toen we eenmaal de parkeerplaats hadden bereikt, hoefden we alleen nog maar te dalen. En we werden bijgeschenen door de bijna volle maan. Een heel bijzonder en mystiek sfeertje. En we waren ook uitgelaten dat we het volbracht hadden. 52 kilometer in twee dagen, door bergen en dalen. En gelukkig de tweede dag met droog weer! Geweldig!
Nog net op tijd waren we met de auto in Fish Creek. De eerste plek waar je weer een restaurant had. We vielen aan op de Fish en Chips. Daarna reden we nog 222 km voor we doodmoe en best wel verstijfd weer aankwamen in Melbourne. Wat een inspannend maar ontzettend gaaf weekend!
Viola is er al op tijd en als we ingeladen zijn, rijden we de stad uit. Dat duurt wel een uurtje. We doen nog ergens de laatste boodschappen en dan kunnen we afzakken in zuidelijke richting. We gaan overnachten in Cape Liptrap. We hebben een prachtig huis, letterlijk aan de kust. Daar slapen we een nachtje om op tijd richting Wills Prom te kunnen, want ons wacht een pittige wandeling.
Onderweg stoppen we nog in Tooradin en dat blijkt toevallig een mooie stopplaats. Er is een groot mangrovebos en een heerlijk luchplekje. Cecile doet nog een powernap voor we doorrijden naar ons mooie huis. Daar aangekomen installeren we ons. Dan is het tijd om nog even een wandeling te maken. Het wordt er een van twee uur met een prachtige zonsondergang aan zee. Er hopt zelfs een kangaroo op onze route. We kunnen de limestone helaas niet bereiken, omdat het al vloed is. Maar wat is het hier genieten om de hoek van Wills Prom.
De volgende ochtend hebben we ook een mooie zonsopkomst en al uitzocht op de Prom. We vertrekken naar het park en rijden het park in tot Tidal River. Daar houdt het op en nemen we de benenwagen. En alles op onze rug wat we verder nodig hebben. Het is voor mij de eerste keer dat ik met bepakking wandel en das best spannend, ook in combi met de diabetes. Zodra we klaar staan, begint het te regenen dus we kunnen meteen de regenbroek aan. Dat is ook voorspeld, dus we zijn voorbereid. Dan volgen 24 bijzondere kilometers. Via twee baaien en een duinpad komen we op de Telegraph Road. Deze weg kun je volgen tot 6 km voor de vuurtoren. Daarna moet alles gelopen worden. Verder vliegt er twee keer per jaar een helikopter, om dinge te brengen. Deze weg volgen we en dat is echt pittig. Ontzettend stijl klimmen en ik krijg een dipje. Ik blik niet genoeg gegeten te hebben. Niet eens een hypo. Ik zie het ff helemaal niet meer zitten, want we hebben dan nog maar net de helft gehad. Maar gelukkig krijg ik na een flinke hap de slag weer te pakken. We klimmen en dalen en dan gaan we het laatste bospad op. En zien we opeens op een uitstekende rots de vuurtoren staan! Het licht is al aan en het begint al donker te worden. We beginnen aan de laatste 3 kilometer. Dan dalen we af naar de smalle oversteek van het schiereiland. Nog 800 meter te gaan en een hele steile klim en dan zijn we er! Pittig, maar prachtig om aan het eind van de wereld aan te komen. Het is de meest zuidelijke nederzetting op het vaste land van Australië. Vroeger kon je hier doorlopen naar Tasmanië. Toen de zeespiegel nog wat lager was :-)
We vinden de vuurtorenwachter alias de parkranger Graham. Hij had niet gehoord dat we nog zouden komen, wat wel een beetje kwalijk was. Niemand was ons gaan zoeken als we niet kwamen opdagen. Maar goed. We zien een aantal wombats. Wat een mologe beesten! Kleiner als een wildzwijn, maar even massief. Het begint weer te regenen en we gaan snel ons huisje binnen. Daar verblijven al twee Australiërs, die om 14 uur via een kortere route waren aangekomen. Snel douchen en warme en vooral droge kleren aan. Mijn regenjas bleek namelijk helaas niet naar behoren te functioneren en we hadden meerdere buien onderweg. Ook met hagel. We maken een lekkere pan pasta en eten bij de kachel. De rest van de avond kletsen we met onze Australiërs, die al veel van Europa hebben gezien. Dat is gezellig. Om 22 uur gaan we knock out onder de wol.
Omdat we maandag nog wat langer gingen lopen, stonden we op tijd op en kregen nog een rondleiding van Graham over het terrein en in zijn kantoor. Fantastisch wat een view! Het zal je werkplek maar zijn. Weer genieten van een fantastische zonsopkomst en buien, die we aan zagen komen over zee en die passeerden zonder dat wij er nat van worden. O ja, het waaide nog steeds wel ontzettend hard. Het had de hele nacht gestormd. Het was ook een stuk kouder dus gingen we uit de wind via de oostkant van het schiereiland (Waterloo Bay) terug naar Tidal River. Een fantastische wandeling met klimmen en dalen aan het begin en een geweldig uitzicht terug op het schiereiland van de vuurtoren. Eenmaal bij de baai klommen we landinwaarts via een plankenpad door een moeras. Toen we over het hoogste punt heen waren, zagen we de zee aan de andere kant weer. Via de Telegraph Road gingen we nu naar Mount Oberon Saddle Carpark. Omdat we niet een hoog tempo hadden, wilden we bij donker niet over kleine weggetjes hoeven klimmen en klauteren. Dat betekende extra kilometers, maar dan wel veilig lopen. Zo gezegd zo gedaan. En toen we eenmaal de parkeerplaats hadden bereikt, hoefden we alleen nog maar te dalen. En we werden bijgeschenen door de bijna volle maan. Een heel bijzonder en mystiek sfeertje. En we waren ook uitgelaten dat we het volbracht hadden. 52 kilometer in twee dagen, door bergen en dalen. En gelukkig de tweede dag met droog weer! Geweldig!
Nog net op tijd waren we met de auto in Fish Creek. De eerste plek waar je weer een restaurant had. We vielen aan op de Fish en Chips. Daarna reden we nog 222 km voor we doodmoe en best wel verstijfd weer aankwamen in Melbourne. Wat een inspannend maar ontzettend gaaf weekend!
-
06 Juni 2015 - 16:01
Manny & Jan Vos:
Hallo Lummieke,
Lummieke doet niet anders dan het beleven van natuur, cultuur en avontuur.
Alles even puur.
Een hartelijke groet van
Manny & Jan
-
07 Juni 2015 - 22:42
Jeanet Kleine:
Wat een spannende dingen beleef je toch weer allemaal daar in dat verre Australië, wat dacht je ervan om straks de vierdaagse van Nijmegen te lopen, je hebt ondertussen hier in Nederland en daar in Australië al zoveel kilometers gelopen.
Geniet nog van je laatste week vakantie en goede terugreis.
-
08 Juni 2015 - 08:52
Stoffer:
"Majefiek" (magnifique) - wat een tocht!
Petje af, Lu! -
08 Juni 2015 - 10:58
Eva:
Gaaf!! Wat een mooie dingen maak je mee! Ben verder helemaal niet jaloers hoor.... :-)) -
08 Juni 2015 - 15:53
Mama Anny:
Hier heb ik geen woorden voor!
Ik doe het je niet na maar denk dat het "gaaf" is!
Mama Anny. -
09 Juni 2015 - 21:11
Ingeborg:
Wauw, wat een prachtig verhaal en een geweldige uitdaging! Je hebt je grenzen opgezocht en overwonnen, volgens mij. Een Diabetes Challenge in Australië. Leuke bestemming voor de volgende Challenge trouwens, met jou als gids ;-)
Liefs, Ingeborg -
10 Juni 2015 - 08:48
Bernadet:
Lummieke,
Dat is pas hiking! Wel jammer van het herfstige weer, maar het landschap is kicking. Is je volgende trip Tasmanië? Een echter aanrader voor (berg)wandelingen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
