Van bikini naar snowboot

Op woensdag zit je in je bikini op het strand van Wineglass Bay en zaterdag loop je door een sneeuwstorm en is het maar 1 graad. Tja dat is dus Tasmanië. En ja het is dus soms ff winters. Maar dit gebeurt hier op meer plekken. Het het hele jaar door kan het op een dag erg wisselvallig zijn. Of zoals ze hier zeggen: four seasons in one day.

Na de bruiloft en en vrije dagen rond Shepparton is er nóg een vakantie dus! Heerlijk, er lijkt geen einde aan te komen. We toeren tien dagen over dit mooie eiland, dat twee keer zo groot is als Nederland. Na aankomst in de hoofdstad Hobart logeren we in een hostel en verkennen deze stad van 200.000 inwoners. Vooral Mount Wellington is prachtig en geeft een indrukwekkend uitzicht op de stad en de wijde omgeving. En die omgeving is kust, eilanden en de achterliggende bergen. Op ruim 1735 meter is het een stuk frisser dan beneden. En als we boven komen is het ook nog eens helder. We worden beloond met een prachtig uitzicht. 's Middags staat de binnenstad op het programma. Het is tweede paasdag dus we struinen wat rond tussen toeristen en een enkele winkel is open. Het is duidelijk najaar want druk is het niet. Nog ff een biertje van de plaatselijk brouwerij en dan is het wel klaar.

De volgende dag regelen we nog wat activiteiten bij de VVV en gaan dan op pad om het eiland verder te verkennen. Maar niet voordat we een hele gave kaartenwinkel hebben bezocht. Jaap kent hem al, want hij heeft met een vriend hier drie jaar geleden gefietst. En als geograaf kan ik natuurlijk ook niet zonder goede 'map', hier van het merk Hema! Via het mooie Richmond rijden we naar de oostkust, naar Bicheno. Mooie route, de highway is een mooie 80-kilometerweg en gaat door pittige heuvels. Veerle, Jaap zijn vriendin, rijdt ons moeiteloos door dit mooie landschap. In Bicheno gaan we 's avonds mee met een pinguintoer. De pinguïns komen uit het water als de duisternis valt. Het is even wachten maar dan komen ze echt aangewaggeld. Ze zijn echt schattig! Helaas mogen we geen foto's maken.

De volgende dag staat Freycinet National Park op de planning. Een schiereiland van Tasmanië, met als hoogtepunt Wineglass Bay. Dat gaan we doen. We klimmen naar het uitzichtpunt en dalen daarna af naar het strand. De zon schijnt, het is lekker weer en Jaap weet me te overtuigen om een duik in zee te nemen. Koud maar heerlijk. Vrij snel daarna wordt het bewolkt. Dus inpakken en weer omhoog klimmen, zo warmen we gauw weer op. Absoluut de moet waard om dit te zien!

De volgende dag gaan we verder naar Low Head aan de noordkust via een mooie route. We stoppen in St. Marys zoals de Lonely Planet adviseert en dat blijkt terecht. Een prachtige omgeving en een heerlijke lunchplek. We racen het laatste stuk een beetje want in Low Head kun je de son in de see sien sakken... Snel boodschappen doen en sleutel van onze cabin scoren en dan zijn we net op tijd bij de vuurtoren voor het magische moment. Het weer werkt fantastisch mee dus volop genieten van een mooi einde van dag!

De volgende dag is het Anzac-day. ANZAC staat voor Australian and New Zealand Army Corps. Het is vergelijkbaar met onze 4 en 5 mei. Maar het is meer vier mei wat betreft de sfeer. Samen met Nieuw Zeeland herdenkt Australië de gevallenen in alle oorlogen sinds WO I. We willen er graag iets van meekrijgen en weten van Amy en Jan dat het een belangrijke dag is in Australië. Iedere plek heeft zijn eigen monument en memorial hall. We hebben er al heel veel gezien. We zoeken wat in Georgetown, de grote plaats bij Low Head. We vragen een man of we er ergens wat van kunnen meemaken. Het blijkt een lokale politicus die het echt heel erg waardeert dat we belangstelling hebben. We worden dus van harte uitgenodigd om het programma te volgen en hij legt ons uit wat er gaat gebeuren en waar we het beste kunnen gaan staan en kijken. Hij heeft een officiële rol on namen de regionale regering een bloemstuk te leggen. We praten verder over het politieke systeem in Australië. Daarnaast blijkt hij over drie weken naar Nederland te komen. We lopen mee met de optocht op zijn advies en zijn bij de service van meer dan een uur bij het monument. Er spreken nabestaanden van oorlogsslachtoffers en ik leer nog meer over de wereldoorlogen aan deze kant van de aarde. We zingen het volkslied van Nieuw Zeeland en Australië en een tekst op Waldzing Mathilde. We zijn erg onder de indruk van alles en na twee uur rijden we verder. Genoeg stof om weer over door te praten. We raken zelfs nog een beetje van de kaart (lees navigatie) op weg naar onze nature resort. :-) We komen op zandwegen terecht, waar we niet meer van weten waar ze toe leiden, maar uiteindelijk komen we aan bij onze slaapplaats. Een mooie afgelegen plek, waar we ons warmen aan de openhaard. We zien nog een quoll (buidelmarter) en er jumpt een wallibi voorbij als we nog even naar buiten gaan bij het donker worden.

De volgende dag staat Cradle Mountain op het programma. We gaan al vroeg op pad want we willen wandelen in de prachtige omgeving daar, maar het is nog even rijden. Als we dichterbij komen, zien we de temperatuur dalen. We vertrokken met 9 graden, maar dan is het inmiddels drie graden. Als we het National Park inrijden is het soms twee en soms maar één graad en het begint te regenen en af en toe te hagelen. Weer een stukje verder zien we wat wits liggen. Het lijkt wel sneeuw. En dan komen er auto's ons te gemoet rijden die echt een pak sneeuw op het dak hebben. Dat is even slikken. Geen idee of we winterbanden hebben en hier zijn we ook niet echt goed op voorbereid. Bij aankomst in het bezoekerscentrum jaagt een sneeuwstorm over de parkeerplaats. Wat een verrassing. We drinken koffie, lezen alle waarschuwingen en besluiten dat het niet zo mag zijn: we gaan Cradle Mountain niet live zien, het zit er gewoon niet in. We rijden door naar onze plek waar we overnachten en maken onderweg een wandeling als we weer veel lager zitten. Ook mooi, maar toch een beetje een teleurstelling. Een paar kaarten gekocht om toch kiekjes te hebben van wat we hadden kunnen zien.

Na de nacht in Queenstown, een mijnwerkersstad waar nog steeds veel ijzer gewonnen wordt, gaan we verder naar Derrent Bridge. Onderweg hebben we mooie wandelingen naar watervallen en uitzichtpunten. Maar al gauw zijn we er en wisselen de aangeboden cabin in voor een hotelkamer. De cabin ziet er uit als een slechte bouwkeet en 's nachts wordt het min 2 dus dat laten we maar even zitten. We bezoeken The Wall: een man maakt in allemaal houtpanelen reliëfen van alle zaken die Tasmanië Tasmanië maken. Foto's maken was verboden maar kijk hier even: http://thewalltasmania.com Zo ontzettend mooi gedaan!

De volgende dag rijden we terug naar Hobart. Dit is de weg die Jaap heeft gefietst. Respect, want het is me toch een partij klimmen en dalen. We bekijken nog wat plekken waar hij wat meer over kan vertellen. Leuk om te zien wat hij toen beleefd heeft, gaat zo toch meer leven. In Hobart hebben we een eigen cottage, waar van alles klaar staat voor een goed ontbijt. Heerlijk om weer eens een echt huis te hebben, met ruimte, warmte en goede bedden! Na een prima nacht gaan we de volgende dag vroeg naar Bruny Island. Blijkt een hele goede tip van collega Wouter Schrier. We gaan met een veerboot en een bus naar een boot. Deze soort speedboot laat ons de kust zien van Bruny Island maar ook veel dieren zoals zeehonden, zeeleeuwen, grote vogels en dolfijnen. Het is warm weer net voor het gaat regenen. Jaap en ik zitten voorin de speedboot, verder zijn het vooral bejaarden. De schippers kunnen het erg waarderen dat de Dutchies wel in zijn voor wat avontuur voorin de boot. We vliegen vaak een eind door het luchtledige om dan weer met een flinke klap op het water te komen. Fantastische natuur, mooie verhalen en varen van de Tasmanzee naar de Grote Oceaan: echt awesome! Een mooie afsluitende belevenis om Tasmanië nog eens van een andere kant te zien!

Want helaas staan we de volgende morgen om 8 uur op het vliegveld om te vertrekken. Jaap en Veerle gaan nog een paar dagen naar Sydney en ik nog even terug naar Melbourne om mijn nichtje te knuffelen en bij en na te praten met het bruidspaar Amy en Jan. Er gaat dus toch een einde komen aan deze heerlijke vakantie... :-(