Een eigen kamer!!!!

En daar lig je dan alleen in een kamer. Na 25 nachten gezelschap van minimaal drie mensen en maximaal 42 kamergenoten heb ik gewoon het rijk voor mezelf. Hoe heerlijk is dat!!! Terug in Auckland. De reis is voorbij... En inmiddels ook terug in Australië. En weer een kamer voor mezelf maar nu in een huis samen met mijn ouders. Op naar deel twee van deze reis. Maar eerst even terug naar Kaikoura.

Waar we op weg naar het zuiden drie weken over deden, doen we nu in 4 dagen: terug van het uiterste zuiden naar Auckland. Vanuit Kaikoura gaan we via de kust terug naar Picton om met de boot terug te gaan naar Wellington. Maar niet voordat ik afscheid neem van Maja, die terug reist naar Queenstwon. Jammer om naar tien dagen samen optrekken elkaar ineens niet meer te spreken. Veel over haar geboorteland Slovenië geleerd! Maar goed, zo gaat dat hier.

Dan gaan we echt weg. Onderweg rijden we langs zee waar ze oa zout winnen. Het is ontzettend bewolkt, waardoor je niet ziet dat er achter de kust meteen hoge bergen zijn. Daarom een foto van een ansichtkaart, want gister was het ook al bewolkt. Daarnaast zien we Blenheim, het hart van de wijnregio Marlborourgh. Oneindige wijnvelden in de schaduw van de bergen. En dan zijn we rond, want we startten op het Zuidereiland met een wijnproeverij. Een heerlijke dessertwijn zit nog steeds in mijn tas.
In Picton laten we de bus achter en kunnen we nog even lunch scoren. Dat doen we in een bakkerij. Ja echt, een bakkerij, niet een bakery. De zaak is van een Nederlander uit Rotterdam en ze hebben Nederlandse appeltaart en echte boterkoek. Een Engels meisje wil het proeven dus we delen samen een appelpunt en boterkoek. Dat is ook echt wel genoeg. En heerlijk. Lekkerder dan menig appeltaart in Nederland. De bakkerij is al een aantal jaar de op twee na beste van Nieuw Zeeland en wat mij betreft terecht! Dan leveren we de bus in en gaan aan boord. In vier uur varen we via de fjorden van het Zuidereiland terug naar Wellington. Weg van dit o zo mooie eiland. Lekker film kijken, babbelen en genieten van het uitzicht. Terug in Wellington hebben we onze laatste nacht daar in het hostel waar we ook nog een keer koken in weer een veel te warme keuken van The Base Hostel. De keukens van The Base zijn altijd te klein en te warm. We doen nog een biertje in de kelder tot 22 uur en dan gaan we slapen.

De volgende dag vertrekken we om 6 uur naar Auckland. Een lange rit van 11 uur via National Park om mensen af te zetten en op te pikken die voor de herkansing gaan om de Tongariro Crossing alsnog te doen. Met wat stops komen we tegen 17 uur aan bij Auckland. Het begint te regenen en dat is een slecht recept na twee weken droogte. Over de laatste tien kilometer doen we meer dan twee uur. Ik moet zelfs mijn hostel bellen om aan te kondigen dat ik echt nog wel kom maar met heel veel vertraging. Om half 8 ben ik er eindelijk. Gelukkig heb ik een eigen kamer. Mijn spullen neergegooid en terug naar Ponsonby Road waar het ruim drie weken geleden begon. Maar nu scoor ik er een heerlijk pitabrood met kip en wedges. Die eet ik lekker op mijn kamer op. Daarna pak ik mijn hele tas uit, want ik moet terug van drie naar twee tassen. Dat is geen probleem, want er kan heel wat weg. Het hostel neemt die kleren in ontvangst en geeft ze aan het Leger des Heils. Prima deal dus!

De volgende morgen slaap ik uit en daarna heb ik een tasje die ik leeg moet eten. Appels, banaan, muesli, chocolade en theezakjes. Ik maak alles op, geef olie en kruiden af en geniet van het uitzicht. De tuin van het hostel ligt aan het park, dus het is heerlijk daar met mooie bomen en zon! Dan lever ik mijn sleutel in en krijg de route naar Mount Eden. Ik begin aan de wandeling en na 25 minuten wandelen over snelwegen en langs allerlei gave designerwinkels kom ik aan de voet van de berg. Na 500 meter klimmen heb ik de summit bereikt. En het blijkt een echte vulkaan te zijn! Ik had het al gehoord, maar dat je het zo goed kan zien, had ik niet verwacht. Dat zie je van een afstandje ook niet. Ik wandel wat rond en geniet van het uitzicht. Je ziet goed dat Auckland uit allerlei eilanden bestaat waar die 1,5 miljoen mensen wonen. Wat een stad. Tegen 13 uur ben ik terug en lunch in het park. Ik slenter nog wat rond en dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Ik ben lekker op tijd dus kan nog wat geld opmaken en lekker eten. Dan staat er een heuse Airbus 380 dubbeldekker klaar om ons naar Melbourne te brengen. Ongelooflijk wat een enorm vliegtuig voor zo'n relatief kleine vlucht. Maar later blijkt dat het grootste deel van de passagiers naar Hawaï vliegt. Ook een aantrekkelijke optie. Maar ik ga er toch maar uit na vier uur. Het gaat vlot bij de douane en ook met de bagage ondanks dat ik in een national park ben geweest met mijn schoenen. Ik heb ze schoongemaakt en ik word op mijn bruine ogen geloofd. Dat is maar goed ook want in de schoenen zit de vieze was en een hele boel losse zooi. Ik had de tas niet graag uitgepakt. :-)))

Tegen half tien heb ik een taxi. Een aardige chauffeur en we kletsen wat over waarom ik hier ben. Opeens valt zijn navigatie uit en rijdt hij de verkeerde kant op. We stoppen langs de weg en gelukkig krijgt hij alles weer aan de praat. Hij heeft me net gevraagd of ik ook nog plannen heb om te gaan trouwen. Zover ik kan nagaan is hij niet bezet dus ik laat maar een beetje in het midden hoe concreet mijn trouwplannen zijn. Het voelt ff niet zo relaxte maar hij biedt zijn excuses voor de vertraging aan en daarna zijn we al gauw bij Jan en Amy. Daar zitten mijn ouders ook, die vandaag ook zijn aangekomen. Na een maand is er een hoop bij te praten. Jan is jarig dus als hij ook thuis komt kan ik hem eindelijk live feliciteren en het cadeau geven. Dan ga ik met mijn ouders naar ons huisje, een straat verder. Tijd voor een heerlijke nacht slapen, en nu alleen in een tweepersoonsbed. Het wordt steeds beter ;-)