Ongelooflijk maar waar: Weer thuis!

Nog even ‘down under’ om jullie (oke en vooral mezelf) mee terug naar Nederland te nemen. Fysiek ben ik wel geland, maar de geest doet er wel wat langer over. En dankzij het werk (!) kan ik dat nog even vasthouden!!!!!

(Vorige week snif) Maandag zit ik lekker thuis bij Jan in Melbourne te kijken naar de Olympische spelen, te internetten en een beetje te relaxen. Ook best lekker na zoveel weken onderweg. En een beetje inpakken om te kijken hoeveel ruimte ik nog heb voor wat laatste aankopen. Ze hebben daar ook erg veel leuke kleren en wat is leuker om daar in nederland weer in rond te lopen. Sweet memories…. Om 17.30 uur belt Jan of ik zin heb om naar de Starbucks te komen, dan pikt Amy ons daar op om bij Susan en Gert-Jan te gaan eten. Susan is de zus van mijn vriendin Inge. Zij is met haar (kersverse) man in Melbourne om de worstfabriek Zwanenburg ook in Australie verder uit te bouwen. Ze hebben een mooi ingericht appartement in Richmond en om half 8 worden we ontvangen met bubbles. Daarna eten we heerlijk en we praten over onze ervaringen in dit grote land. En Amy deelt haar mening over ons kikkerlandje. Erg leerzaam en vermakelijk. Susan begint morgen ook nog eens met haar baan in Melbourne, dus daar proosten we natuurlijk ook op. Een erg gezellige avond, jammer dat ze zo ver weg wonen, maar Jan en Amy kunnen nog wel een weer aan de barbi met ze. En we verkennen nog even de mogelijkheden voor Susan om op de fiets naar het werk te gaan. Fietsen kan hier alleen met een helm op, is bij wet zo geregeld, dus ja je kapsel…

Dinsdag sta ik vroeg op om met Jan naar zijn werk te lopen en onderweg te ontbijten. Bij Victoria market vinden we een mooi adresje in de zon. Ik waag me nog een keer aan de benedictijnse eieren met Hollandaise saus. Jan waarschuwt me nog: de eerste keer van Amy’s vader zijn eigenlijk de lekkerste die je kunt krijgen. En hij heeft weer eens gelijk… Daarna gaat Jan werken en ik ga door naar Federation Square om nog een dag de toerist te spelen. Ik vind een leuke tentoonstelling van een Deens stedenbouwkundig bureau, die onderzoek en voorstellen heeft gedaan om het wandelen/lopen in grote steden aangenamer te maken. In Melbourne zijn daar in 1992 plannen voor gemaakt en uitgevoerd. Sydney is daar nu ook aan toe (en terecht!). Dit wordt vergeleken met Londen. Mijn geografische hart juicht weer bij dit soort praktische toepassingen, zeker omdat het scandinavische ideeen zijn. Altijd goed wat uit het noorden komt. Daarna bekijk ik de tentoonstellingen in het Art Museum, waar ik me tot 12 uur goed vermaak. In de Museumwinkel koop ik een erg mooi boek voor Jan en Amy: All of Us. Een boek met portretten van immigranten uit alle landen, die nu in Australie vertegenwoordigd zijn. Laatste bladzijde is leeg, dus daar kan over een jaar Jan zijn verhaal als hij zijn permanent resident-status krijgt. Op Queen Victoria market koop ik vlees en groente voor de barbi vanavond. Ondanks de winter, gaan we nog een keer dit echte Australische ding doen. Thuis de boel even droppen en lunchen en dan weer terug naar de stad. In the State Library, (erg mooi gebouw!!!) kijk ik rond en al snuffelend tussen de boeken kom ik ‘How to deal with the Dutch’ tegen. Buiten regent het dus mooi de tijd om het eens een beetje door te lezen. En te lachen! Wat een typeringen, zo raak! Zo herkenbaar! “Nederlanders maken graag een afspraak om te komen eten of koffie te drinken. Kom niet te vroeg, want ze hebben graag alles klaar voor je komst. Maar kom ook niet meer dan 10 minuten later, want alles staat klaar. Te laat vinden ze ook erg vervelend.” Of “Op een Nederlandse verjaardag krijg je twee kopjes koffie of thee met een grote koek of een stukje gebak. Bij het tweede kopje krijg je vaak een chocolaatje. Daarna gaan ze over op hartige dingen en fris/bier en wijn. Verjaardagen zijn vaak de hele dag, vanaf 10 uur ‘s morgens tot ’s avonds laat. Maar blijf niet de hele dag zitten, dat is niet de bedoeling. En wil je blijven eten, dan moet je dat vooraf met de gastheer of vrouw afspreken.” Dit is allemaal helemaal niet altijd zo natuurlijk, maar het geeft wel even een leuk inkijkje en is zeker heel anders dan de Australiers gewend zijn om met dit soort gelegenheden om te gaan! Ik zit echt grinnikend te lezen. Buiten is het inmiddels weer droog en donker. Ik shop nog even en kom in een veel te leuke winkel terecht met vooral leuke nachtkleding. Nog even mijn slag slaan en dan naar huis voor de barbi. Jan en Amy zijn ook op tijd en jan bereidt het vlees met lekkere marinades etc. Daarna pakken we ons in en gaan naar buiten voor het ritueel, nu een stuk kouder als de laatste keer in Alice Springs… Een heerlijk maal met een goede wijn om de laatste avond te vieren!

Woensdagmorgen ben ik op tijd wakker en ga ik weer met Jan mee. Mijn laatste dag, dus ons laatste ontbijt, wederom in de stad. Nu is het een stuk frisser en we eten sneller een broodje en drinken nog een heerlijke latte! Daarna drop ik Jan bij zijn werk en ga op zoek naar de laatste aankopen. Natuurlijk een CD van de film Mamma Mia. CD’s zijn hier echt wel goedkoper. Mijn tas heeft nog steeds ruimte, dus ik koop nog wat bij mijn favoriete winkel… Gelukkig gaat deze winkel binnenkort ook online! Dus Amy heeft een nieuwe taak binnenkort ;-) Ik brand nog een kaarsje in een mooi klein kerkje midden tussen de hoge gebouwen. Daarna de laatste keer met de tram naar huis voor een laatste douche, lunch, tas helemaal inpakken, Amy’s nicht komt mijn wond verbinden voor de lange vlucht (erg lief!), nog een beetje door de buurt lopen en even de vlucht checken op internet. Zie ik dat Quantas vandaag zes vliegtuigen buiten gebruik heeft gesteld, omdat de onderhoudsadministratie niet in orde was. Nadat vlucht QF 30 door ontplofte zuurstoftanken een noodlanding in Manilla heeft gemaakt (mijn vlucht op de heenweg!!!!), is Quantas veel in het nieuws geweest met problemen met vliegtuigen. Ze zijn de enige maatschappij waarvan nog nooit een vliegtuig is neergestort. Maar ze hebben het onderhoud nu belegd in Azie en daar gaat het net iets anders… wat minder precies… Ik wil niet de eerste zijn, die toch naar beneden komt op een ongewenste manier. Toch wel een beetje spannend, maar de genoemde vluchten zijn met een ander type, dus ik kan gewoon gaan… helaas. Mijn laatste avondmaal is zuurkool met rookworst. Erg lekker en genieten, maar toch ook een beetje zuur (figuurlijk dan). Om 20 uur gaan we naar het vliegveld en check ik in. Geef mijn laatste geld uit aan knuffels en we drinken nog koffie. Het is weer erg gezellig, maar dan komt toch echt de tijd van afscheid nemen. We lopen richting douane en ik houd het niet droog. Het was zo leuk en gezellig, en zo lang mijn lieve broer weer niet zien, snif. We nemen afscheid en ik loop door de douane. Zie niet dat allemaal mensen formulieren invullen en wordt dus weer teruggestuurd om nog even aan te geven dat ik echt vertrek en waar ik allemaal geweest ben. Met tranen in mijn ogen ga ik door de security-check en word ik uitgekozen voor de explosietest. Geheel toevallig. Tuurlijk dat kan er ook nog wel bij! De mevrouw vraagt nog : Are you crying? Nee hoor, dat lijkt maar zo. Geen explosies in mijn tas en kleren, dus snel naar het vliegtuig en boarden. Dag Melbourne, dag Jan en Amy en dag Australie!!!!

We beginnen meteen met ons te richten op het leven in Hong Kong, het is 23.15 uur en daar 21.15 uur. Dus tijd voor diner! Tuurlijk! Ik wil alleen maar slapen, maar dus nog even eten… 8 uur later zijn we in Hong Kong, waarvan 5 uur geslapen. Voel me oke en loop een rondje over het vliegveld, we gaan na 20 minuten alweer verder. In 12 uur zitten naar Londen. We richten ons op Londen, dus dat betekent weer ontbijt en dan weer 7 uur slapen, het is daar immers nacht! Ik word gek, heb helemaal geen slaap en mijn tv doet het ook niet! Vergis me na een paar uur dommelen in de tijd en blijk nog maar 4 uur onderweg te zijn ipv 6 uur. Balen. Begin in mijn enige boek en dan opeens schiet de tijd toch op. Beetje naar buiten kijken, we vliegen over China, Mongolie, Kazachstan, Rusland en komen via Letland boven de Oostzee. Boven Delfzijl gaan we weer aan land en vliegen schuin over Nederland (Noordoostpolder en Ijmuiden) naar de Noordzee. Met een spectaculiaire landing over het centrum van Londen landen we op Heathrow. Ik geef mijn laatste Australische dollars uit en wacht op de laatste etappe: de vlucht naar Amsterdam. Allemaal verveelde zakenlui aan boord en een reisgenoot van de vlucht uit Melbourne. We raken nu nog even in gesprek en gaan samen het laatste stukje tot we onze vrienden familie bij de uitgang zien. Ongelooflijk, ik ben er weer! Pap, mam, Jaap en Inge zijn er en met lekkere frietjes en koffie van de Starbucks loop ik leeg met verhalen… daarna mee naar Apeldoorn naar mijn ouders om daar even bij te komen.

Vrijdag loop ik vol ongeloof in Apeldoorn rond. De tandarts doet zijn ding, de dokter keurt de wond en stelt vast dat de infectie weg is. Verder lekker veel kletsen met mensen die ik tegenkom en anders zijn mijn vader, moeder en broer de pineut. Ik zweef tussen het gevoel van herkenning thuis te zijn en het gevoel van gemis van mijn broer en mijn Australische leventje. Echt heel onwerkelijk! Zaterdag is het echt tijd om naar mijn eigen huis te gaan. Het autootje besluit er echt nog even een kleine vertraging in te gooien. Een lek in de slang tussen de tank en de tankdop. Niet mee verder rijden, dus ik krijg een leen auto. Vier uur later ben ik weer onderweg met al mijn spulletjes… en een uur later weer thuis in Utrecht… Weer thuis… Dat Ozzie-gevoel wil ik nog wel even vasthouden. Boodschappen doen, de post doornemen, de geluiden… alles is anders nu. Wennen. Gelukkig zijn er vrienden en vriendinnen, collega’s en familie die willen luisteren. Ik denk dat ik niets te vertellen heb, ik heb jullie immers op de hoogte gehouden… Maar toch, blij dat jullie er allemaal nog zijn en heerlijk om weer te kunnen bijkletsen! Ik en jullie hebben gelukkig veel te vertellen! Ben weer aan het werk en daar is het nog even rustig en vooral gezellig om iedereen weer te zien. Ik begin langzaam te landen…

Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en berichtjes de afgelopen weken! Was heel erg leuk om te ontdekken dat zoveel mensen meeleven met mijn spannende avontuur! Ik ga het zelf ook nog eens nalezen wat ik nou allemaal meegemaakt heb en ik spreek jullie gauw!

CU mates! No worries!